Zaparcie czy też zatwardzenie to problem polegający na zaburzeniu procesu prawidłowego oddawania stolca. Zaparcia powstają wskutek nieprawidłowego rytmu wypróżnień i zbyt utwardzonej masy kałowej, co uniemożliwia sprawną defekację. Zdecydowana większość przypadków to zatwardzenia uwarunkowane przez czynniki organiczne (np. chorobę Leśniowskiego-Crohna, IBS – zespół jelita drażliwego, SIBO, cukrzycę, wadę anatomiczne przewodu pokarmowego) lub czynnościowe (np. zbyt mały poziom aktywności fizycznej, spożycie zbyt małej ilości błonnika, niedostateczne nawodnienie organizmu).
Szczególną postacią zatwardzenia są zaparcia nawykowe. Ich przyczynami są przeważnie zaburzenia psychiczne (np. jadłowstręt, depresja), nadmierny stres, niechęć do korzystania z publicznych sanitariatów oraz różnorodne problemy interpersonalne (np. wykluczenie społeczne). Warto jednak dodać, że zaparcia nawykowe mogą być też rezultatem stosowania niektórych leków (np. antydepresantów czy opioidów).
Symptomy zaparć nawykowych niespecjalnie różnią się od tych, które towarzyszą zatwardzeniom organicznym i czynnościowym. Podstawowym problemem jest wyjątkowo gęsty i zbity stolec, co utrudnia pełne wypróżnienie się, a nawet i może spowodować uszkodzenie śluzówki. Zalegająca masa kałowa wywołuje takie dolegliwości jak ból brzucha, wzdęcia, osłabienie, ból głowy oraz brak apetytu.
Fizjoterapia jest niezwykle często wykorzystywana w przypadku zatwardzenia, zwłaszcza uwarunkowanego problemami dotyczącymi prawidłowej motoryki jelit. Terapia wisceralna świetnie sprawdza się do pobudzenia rytmu jelitowego i polepszenia przekrwienia narządów trzewnych. Niemniej jednak fizjoterapia sprawdzi się także w przypadku zaparć nawykowych. Techniki manualne umożliwiają zmniejszenie napięcia spowodowanego przez nadmierny stres i choroby psychiczne, co w konsekwencji będzie pomocne opróżnienia jelit z zalegającej masy kałowej.
Bibliografia: