Złamanie następuje wskutek przerwania ciągłości kości w jednym bądź kilku miejscach. Złamanie może dotyczyć praktycznie wszystkich struktur kostnych w ludzkim organizmie – począwszy od niewielkich paliczków czy kości nadgarstka i stępu, przez kości czaszki, żebra i kręgi kręgosłupowe, a skończywszy na długich kościach udowych czy ramiennych. Złamania są przeważnie rezultatem urazu, co należy rozumieć jako wyjątkowo silne oddziaływanie bodźca zewnętrznego (np. nacisku). Tym sposobem opór ze strony kości jest niedostateczny, a to powoduje jej uszkodzenie. Ponadto warto dodać, że istnieją czynniki, które potęgują ryzyko występowania złamań:
Uszkodzenia struktur kostnych można podzielić ze względu na różnorodne kryteria. Jednym z najpopularniejszych jest podział na złamania zamknięte i otwarte. Te pierwsze polegają wyłącznie na złamaniu kości, co w żadnym stopniu nie powoduje uszkodzenia otaczających ją tkanek. Te drugie to z kolei uraz, który nie tylko przerywa ciągłość kości, ale i tkanek zewnętrznych m.in. skóry, co powoduje uwidocznienie kości. Niejednokrotnie złamaniom otwartym towarzyszy uszkodzenie innych struktur np. mięśni, nerwów, więzadeł czy naczyń krwionośnych.
Kolejnym częstym kryterium jest przyczyna urazu:
Oprócz tego złamania kostne można podzielić ze względu na intensywność działającej siły. W tym przypadku kość może ulec złamaniu całkowitemu lub częściowemu, w którym ciągłość kości jest przerwana fragmentarycznie. Wśród częściowych złamań kości należy wspomnieć o szczególnym typie tj. złamaniu zielonej gałązki, które jest niezwykle częstym problemem dla dzieci.
Obraz kliniczny pacjenta doznającego złamania jest trudny do jednoznacznego opisu. Wynika to przede wszystkim z rodzaju uszkodzonej kości, wieku pacjenta, rozległości urazu i jego typu, a także aktualnej kondycji poszkodowanego. Zgoła inne problemy mogą nastąpić wskutek złamania kości podczas meczu piłki nożnej, walki bokserskiej czy wypadku komunikacyjnego. Niemniej jednak zdecydowana większość przypadków złamań kości odznacza się silnym bólem i niezwykle szybkim rozwojem obrzęku. Ponadto pacjentom mogą towarzyszyć m.in. zaburzenia czucia, bladość lub zasinienie miejsca urazu, problemy z krążeniem, utrudnienie lub całkowita utrata zdolności ruchowych.
Bibliografia: