Zarówno ścięgna, jak i więzadła odgrywają niezwykle ważne role w kontekście prawidłowego funkcjonowania narządu ruchu. Mianem ścięgien określa się wiązkę włókien kolagenowych tkanki łącznej, które odpowiadają za połączenie mięśni z kośćmi. Ich zadaniem jest możliwość przenoszenia siły generowanej przez mięsień, co w konsekwencji powoduje zmianę położenia kości i tym samym prowadzi do wykonania określonego ruchu. Z kolei więzadła to struktury o niewielkim stopniu rozciągliwości, zbudowane z tkanki kostnej, które są zlokalizowane pomiędzy kośćmi. Rolą więzadeł jest zagwarantowanie stawom dodatkowej stabilizacji, co ma na celu m.in. zminimalizować ryzyko kontuzji oraz zadbać o zachowanie prawidłowego toru ruchu.
Uszkodzenie ścięgien lub więzadeł najczęściej powstaje na drodze dwóch mechanizmów:
Zdecydowana większość kontuzji obejmująca ścięgna i więzadła dotyczy struktur zlokalizowanych w kończynach dolnych. Urazy te w wielu przypadkach wynikają z aktywności fizycznej, co tłumaczy, dlaczego częstymi ofiarami są biegacze, kolarze, piłkarze oraz osoby uprawiające różnorodne dyscypliny powodujące duże obciążenie kolan i stóp (np. skoczkowie w dal i wzwyż). Niemniej jednak uszkodzenie więzadeł i ścięgien nie jest ograniczone wyłącznie do sportów nożnych, bo w wielu innych form wysiłku fizycznego (np. arm wrestling, baseball, crossfit, golf, koszykówka, kulturystyka, siatkówka, tenis, trójbój siłowy, pchnięcie kulą) również dochodzi do urazów ścięgien w obrębie kończyny górnej.
Niemniej jednak uszkodzenia ścięgien i więzadeł dotyczą takich struktur jak: ścięgno mięśnia dwugłowego ramienia (biceps), ścięgno piętowe (Achilles), ścięgna nadgarstka i dłoni, więzadła krzyżowe stawu kolanowego (np. ACL).
Podobnie jak w przypadku większości urazów głównym symptomem jest ból, który ulega stopniowemu zwiększeniu. Dolegliwości bólowe z czasem narastają do tego stopnia, że utrudniają wykonywanie codziennych czynności, co w konsekwencji może prowadzić m.in. do tkliwości dotykowej, ograniczenia zakresu ruchu, uczucia sztywności, obrzęku. Ponadto warto dodać, że utrzymujące się trudności ruchowe i ból mogą spowodować wyrobienie mechanizmów kompensacyjnych przez organizm. Zwiększa to ryzyko rozwoju wad postawy ciała.
Bibliografia: